W poprzednim wpisie na temat burzy mózgów wspominałam, że będąc w grupie podświadomie dążymy do konformizmu i jednomyślności, a dodatkowo obawiamy się krytycznej oceny innych. Skoro tak, czy technika rozwiązywania problemów, jaką jest burza mózgów, z góry skazana jest na niepowodzenie? Niekoniecznie, ponieważ można wprowadzić pewne modyfikacje, które zwiększą jej efektywność.

Najprostszym ze sposobów, które ograniczają wpływ aspektów społeczno-interpersonalnych na przebieg burzy mózgów, jest posłużenie się kartką i długopisem.

1. Każdy z uczestników otrzymuje kartkę papieru z instrukcją, aby zapisać na niej trzy swoje pomysły na rozwiązanie zadanego problemu. Następnie przekazuje kartkę sąsiadowi z prawej strony, który dopisuje na niej trzy nowe pomysły i podaje dalej również w prawą stronę. Kolejna osoba do sześciu pomysłów dopisuje trzy nowe i przekazuje kartkę dalej. 

Warunek: nie czytamy na głos spisanych pomysłów, nie komentujemy ich i nie krytykujemy. 

Przerywamy dodawanie nowych rozwiązań, w momencie, gdy każdy z uczestników ma przed sobą kartkę z dziewięcioma pomysłami. Każdy czyta je po cichu i podkreśla trzy najlepsze. Następnie po raz ostatni podaje kartkę sąsiadowi, a on z tych trzech zakreślonych pomysłów, wybiera jeden - według niego najlepszy. W efekcie mamy całkiem sporo pomysłów, w tym kilka wyróżnionych jako najlepsze lub dobre. Możemy zatem przystąpić do wspólnej dyskusji, podczas której rozwijamy i obrabiamy wybrane rozwiązania.

2. Dla grup jeszcze bardziej powściągliwych możemy wprowadzić dodatkową modyfikację. Przed przekazaniem zapisanych trzech pomysłów sąsiadowi zawijamy kartkę, aby nikt nie widział zaproponowanych wcześniej rozwiązań. Taka procedura ma jednak jedną istotną wadę – pomysły mogą się powtarzać i finalnie będziemy mieć ich dużo mniej.

3. Można również wpisywać pomysły na kartkach, zagiąć papier i wrzucić do pudełka, a moderator będzie je odczytywał i zapisywał na tablicy w przypadkowej kolejności.

A może Wy macie jakieś własne sposoby na efektywną burzę mózgów? Co się sprawa, a co nie? Zapraszam do wpisywania komentarzy.

 

Do czytania:

E. Necka, J. Orzechowski, A. Słabosz, B. Szymura, 2008, Trening twórczości, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk

 

O autorce:

Katarzyna Marciniak - z pasji, z doświadczenia i ze szkół (w tym także szkoły życia) pomaga innym jako nauczyciel emisji głosu, socjolog, specjalista od marketingu, komunikacji oraz budowania wizerunku. Ale kiedy trzeba potrafi zamienić się w stylistkę, makijażystkę, operatora kamery oraz reżyserkę filmową i reporterkę radiową ;) Założyła i prowadzi Akademię głosu i wizerunku IMAGETON.